James Worthy is sinds een jaar de rechtsback van de veteranen AFC 45+ 2, en je mag wel zeggen dat hem dat alleen maar succes heeft gebracht.
Niet alleen staat hij op de drempel van het felbevochten kampioenschap van de allerlaagste afdeling in het amateurvoetbal, maar ook is zijn boek De eerste 100 dagen van Arne Slot door het blad Helden uitverkozen tot sportboek van het jaar.
Voor de enkeling die het niet weet: Arne Slot is een voetbaltrainer. Hij was de afgelopen seizoenen zeer succesvol bij Feyenoord, zowel als trainer als ook als persoon, waardoor hij door pers en publiek op handen werd gedragen. Hij wordt gevraagd door de Engelse grootmacht Liverpool, als een andere kandidaat afzegt. Conform de uitspraak van Ronald Koeman: “Deze trein komt maar een keer voorbij” hapt hij toe. Uiteraard gaat hij, zo’n kans kun je niet laten liggen, als Nederlandse trainer.
James Worthy, Nederlands schrijver, maar met Engelse wortels die vooral in Liverpool liggen, heeft al een boek over de gelijknamige voetbalclub geschreven. Daarin verklaart hij de onvoorwaardelijke liefde voor deze club die hij via zijn vader heeft meegekregen.
Worthy is voor dit boek niet de entourage van Slot in de voetbalwereld gaan interviewen over tactiek, spelsystemen en balbezit, maar is naar het Overijsselse Bergentheim gegaan, heeft daar een huisje gehuurd en zich ondergedompeld in het dorpsleven om zo de achtergrond van Slot te kunnen ontdekken in het dorp waar hij vandaan komt.
Hoewel er aanvankelijk bij Worthy’s Liverpoolse familie grote scepsis heerst tegenover Slot wordt gaande het seizoen het enthousiasme groter, als hij Liverpool zelfs beter laat presteren dan zijn heiligverklaarde voorganger, de Duitser Jurgen Klopp. Toch gaat het boek daar nauwelijks over.
Worthy probeert Bergentheim te veroveren om contact te krijgen met mensen die Slot nog van vroeger kennen, maar al snel blijkt dat Bergentheim juist hém verovert. Of eerder: betovert. De rustige, vriendelijke, deels in zichzelf gekeerde sfeer in het dorp begint hem steeds meer te bevallen en via een oude bewoner, die hij tot spreken verleidt door vis voor hem te kopen, krijgt hij beetje bij beetje de bewoners aan het praten. Dan blijkt iedereen ooit tegen Arne Slot gevoetbald te hebben, of nog steeds verliefd op hem te zijn. Nou ja, de enige andere bewoner met enige bekendheid is dan ook Høken Henkie, ooit voorzitter van de fanclub van Normaal.
Tot grote verontwaardiging van Worthy draagt geen van de treinen die vernoemd zijn naar bekende streekbewoners de naam van Arne Slot. Als hij bij zijn vertrek dit manco probeert goed te maken door zelf dan maar de naam van zijn bewonderde trainer op een trein te schrijven, wordt hij betrapt en moet van de conducteur de trein schoonmaken. Als hij de plek weer heeft schoon gekregen, raapt de conducteur zijn stift op en zegt: “Dit kan echt niet. Als je zijn naam opschrijft, schrijf hem dan wel groot op.” En begint op de zojuist schoongemaakte plek te schrijven.
Deze en andere gebeurtenissen -een onopzettelijk bezoek aan een nudistenkamp bijvoorbeeld- beschrijft Worthy op onderkoelde, feitelijke toon, al heeft hij soms de neiging om de lolligheid van de columnist, die hij ook is, ruimte te geven.
Van een vreemdeling in een hem onbekende omgeving, voelt Worthy zich steeds meer door het dorp omarmd, en spiegelt dit leven aan zijn leven in de hectiek van Amsterdam. Natuurlijk gaat dit boek ook wel een beetje over voetbal, maar toch vooral over de stadsjongen die in een dorp landt. James Worthy kwam via Liverpool naar Bergentheim om verhalen over Arne Slot te vinden. Maar hij leert meer over zichzelf dan over Arne Slot in het kalme Bergentheim. Want: “Als je er toevallig doorheen rijdt, wil je niet stoppen, maar als je er stopt wil je er een tijdje blijven”.
Dat is ook het mooie van voetbal: het begint soms met bewondering, maar uiteindelijk kom je toch bij jezelf uit.
@f